Denkend aan Flavio

Waarom weet ik nog steeds niet, maar ik word al enige jaren op Twitter gevolgd door de grote Flavio Briatore. Het zal misschien een courtesy follow geweest zijn omdat ik ook op zijn Follow-knop had gedrukt, maar daar moet hij toch al snel mee opgehouden zijn: op het moment van schrijven heeft Flavio 235.000 adepten, terwijl hij zelf minder dan vijfhonderd accounts volgt. Hoe dan ook: voor een simpele sterveling als ondergetekende is ‘Flaav’ (ik mag hem tutoyeren) een zeer gewaardeerde volger.

Flavio’s Twitter-pagina is een fascinerende inkijk in een voor velen van ons geheel andere wereld: die van een jetset entrepreneur. De meesten van ons kennen Flavio vooral als een van de meest kleurrijke verschijningen die de Formule 1-paddock ooit heeft gekend. Anno 2019 heeft hij nog steeds een gezonde interesse in de autosport, maar zijn dagelijkse activiteiten draaien inmiddels om zijn zakenimperium.

Dat imperium is eenvoudig samen te vatten: Flavio runt een verzameling restaurants, bars en clubs op prominente plaatsen rond de wereld die dienen ter vermaak van de rich en famous. Het idee is dat die vermogende gasten flink geld uitgeven als ze een avondje de bloemetjes buiten zetten, zodat Flavio zijn bankrekening verder kan spekken.

Inzicht in zijn boeken heb ik natuurlijk niet, maar het lijkt erop dat de zaken prima lopen. Dat zal ook te maken met het feit dat hij is teruggekeerd naar een vak dat hij van voor tot achter kent. Flavio is druk bezig om overal en nergens nieuwe restaurants en clubs te openen, een proces dat vastgelegd wordt op korte video’s die met enige regelmaat op zijn Twitter-account verschijnen.

Zo luisteren we mee met een management meeting van een binnenkort te openen beach club in Monaco, waar Flavio druk gebarend in het Italiaans de lakens uitdeelt. Even later zien we hem rondwandelen in een gloednieuw pizzarestaurant in London, waar je te midden van foto’s van pizza-etende celebrities (Julia Roberts, uiteráárd Silvio Berlusconi) een pizza funghi of salame kunt verorberen.

Terwijl hij zo rond de wereld vliegt doet Flavio niet echt aan economy class, al wil hij af en toe zijn Gulfstream privéjet wel eens inwisselen voor een business class stoel bij British Airways. Als hij niet op reizende voet is of in een conference call zit, scheurt hij samen met zijn zoontje op een step over de boulevard van Monaco (waar hij nog steeds woont).

Of hij verschijnt in het befaamde Amerikaanse tv-programma “60 Minutes”, gepresenteerd door oud-CNN-kopstuk Anderson Cooper. We zien hoe Flavio zijn gast ophaalt in een Lamborghini Huracan en, door Monaco rijdend, uitleg geeft over zijn zakenmodel: “People spend three hundred thousand euro a night, eh. On party. Champagne.” Cooper is duidelijk onder de indruk: “In Monaco, Albert is the prince, but Flavio is king of the night.”

Italiaanse fratsen

Kortom, Flavio is ook anno 2019 nog altijd dezelfde flamboyante en kleurrijke playboy die hij was in zijn Formule 1-dagen. Diezelfde Formule 1, tegenwoordig bevolkt door een parade teammanagers die veelal de uitstraling van een pak magere yoghurt hebben, zou een forse dosis Flavio goed kunnen gebruiken. Natuurlijk, we hebben nu de soms vloekende Gunther Steiner die sinds zijn Jaguar-dagen wat uit het zakelijke keurslijf is gestapt, maar vergeleken met de vroegere fratsen van Flavio is Der Gunther een amateur en nauwelijks ondeugender dan Pietje Bell.

Alleen Flavio kon bij vier Formule 1-teams tegelijk een vinger in de pap hebben, en daarnaast ook nog als manager acteren voor een dozijn coureurs. Alleen Flavio kon op het krankzinnige idee komen om zijn tweede coureur moedwillig te laten crashen, om zo een safety car af te dwingen ter voordeel van zijn kopman. En alleen Flavio had de ballen om een 22-jarige Nederlander zonder noemenswaardige ervaring in een kampioensauto te zetten, met het gevolg dat hij diezelfde auto een paar uur later op de schroothoop kon ophalen. You win some, you lose some.

Sommigen zullen nu tegenwerpen dat Flavio een te discutabele reputatie heeft voor de moderne Formule 1. De hardnekkige beschuldigingen dat Benetton zich in 1994 via list en bedrog aan een wereldtitel hielp, zijn inderdaad nooit verdwenen. En het is waar: Benetton werd gerund door een man die in de jaren tachtig in Italië meerdere keren wegens fraude tot meerjarige celstraf werd veroordeeld — al moet daarbij worden vermeld dat Flavio zich op traditioneel Italiaanse wijze, door aanhoudend procederen en de nodige achterkamertjespolitiek, in ieder geval op papier weer roomser dan de paus liet verklaren.

Volgens de Italiaanse justitie was een van Flavio’s vergrijpen het oplichten van rijke mensen via het opzetten van gemanipuleerde gokwedstrijden. Nogmaals, hij is inmiddels officieel vrijgesproken van ieder wangedrag, maar wat is een Formule 1-race meer dan een veredelde gokwedstrijd? Bovendien heeft Flavio haarfijn begrepen dat de huidige Formule 1 flink tekort schiet qua amusementswaarde. In een interview een paar jaar terug zei hij: “This is no longer a sport of gladiators, it is a sport of accountants.” Ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden.

Kortom, een toefje Italiaanse sleaze zou voor de tegenwoordig zo klinische en brandschone Formule 1 weinig kwaad kunnen. Bovendien, wie nu pakweg Williams of Renault aan het werk ziet, kan niet anders dan verzuchten: tijd voor een bezem door de bestuurskamer. Mijn voorstel is dan ook het volgende: Claire (ik mag haar tutoyeren), pak de telefoon op en draai even het netnummer van Monte Carlo. Geef Flavio vervolgens carte blanche om de organisatie aan te passen naar zijn smaak, en voor je het weet doet Williams weer mee om de prijzen. Capisce?

Alle tekst: © Jeroen Demmendaal