Het luxeleventje van Lance

Mocht ik kunnen kiezen, ik zou in een volgend leven terug willen komen als Lance Stroll. Ik bedoel, het is na de eerste paar races van het nieuwe Formule 1-seizoen duidelijk dat er voor sommige jongens nog wat werk aan de winkel is. Pierre Gasly finishte in China bijvoorbeeld ruim een minuut achter Max Verstappen. Antonio Giovinazzi eindigde in Baku weer achter Kimi Raikkonen, ondanks dat die vanuit de pitstraat startte. En Robert Kubica heeft de grootste moeite om, in de races althans, greenhorn George Russell bij te houden. Zo heeft iedereen op de grid zijn eigen problemen.

Behalve Lance Stroll. Lance heeft geen zorgen. Lance wordt iedere ochtend wakker, checkt zijn WhatsApp-berichten en stapt dan onder zijn van gouden kranen voorziene douche. Het enige wat hij nog mist zijn de baddames die Eddie Murphy in Coming to America tot zijn beschikking heeft. Bij het ontbijt staat iedere ochtend een buffet aan Big Macs en Whoppers klaar — gemiddeld verorbert hij er drie. De rest van de dag hangt hij een beetje bij het zwembad met zijn entourage vol andere high school dropouts, of men speelt spelletjes op de PS4. De sportschool laat hij gedecideerd links liggen, want daar wordt een mens maar moe van.

Het moet zeer eenvoudig zijn om Lance Stroll te zijn. Lance Stroll is de Marco Andretti van de Formule 1. Papa Stroll is grootaandeelhouder in Racing Point en Lance zou nog niet vervangen worden als Lewis Hamilton zelf zou aanbieden om voortaan pro bono voor het team uit te komen. Zodoende moet iedere vorm van drijfkracht uit hem zelf komen. Bij Williams werd al duidelijk dat het aan die drijfveer nog wel eens ontbreekt. Dit seizoen lijkt Lance een paar rondjes in Q1 al meer dan genoeg te vinden voor de zaterdag. Lance mist simpelweg een zwaard van Damocles dat hem constant boven het hoofd hangt.

Oplettende lezers zullen nu tegenwerpen dat Lance heus een heel redelijke chauffeur is en dat hij toch zeer zeker een Europese Formule 3-titel heeft gewonnen, wat absoluut waar is. Echter, de verhalen dat papa Stroll met zijn chequeboek langs rivaliserende F3-teams wandelde met de vraag of ze Lance een beetje wilden ontzien zijn nooit helemaal weggestorven. Hetzelfde geldt voor de verhalen dat het chequeboek van papa Stroll ervoor zorgde dat Lance altijd het beste materiaal en de meeste aandacht kreeg binnen Prema.

Hoe anders is dat voor sommigen van zijn collega’s. Alexander Albon begon het afgelopen Formule 2-seizoen met een contract voor één raceweekend. Hij moést dus wel laten zien wat hij waard was, anders zou zijn seizoen al voorbij zijn voor het goed en wel begonnen was. Maar Albon deed wat van hem verwacht werd, kreeg een verlengd contract en werd uiteindelijk keurig derde in de Formule 2. Nu rijdt hij voor Toro Rosso in de Formule 1, maar wederom hangt zijn toekomst geheel af van zijn prestaties. Geen wonder dat hij Daniil Kvyat zo goed partij biedt en in China geheel verdiend Driver of the Day werd.

Voor Sergio Perez, de Mexicaanse teamgenoot van Lance, speelt een soortgelijke dynamiek. Sergio heeft inmiddels al een aantal jaren zijn naam gevestigd als een prima coureur, ondanks dat de stoppen soms wat doorslaan in de bovenkamer. Hij heeft bovendien flink wat sponsors uit zijn thuisland, omdat die sponsors denken dat het met Sergio als boegbeeld goed mobiele abonnementen, tequila en hot sauce verkopen is. Maar als Sergio er met de Mexicaanse sombrero naar gooit, kunnen die sponsors zomaar van mening veranderen. Het is dus niet zo gek dat Sergio veelal als een bezetene in de rondte rijdt en ondertussen Lance ruimschoots achter zich laat.

Al met al is het zeer aannemelijk dat Sergio Perez aan het einde van dit seizoen het dubbele aantal punten van Lance Stroll heeft verzameld. Veel gevolgen zal dat niet hebben voor Lance. Kijk maar naar hoe het Marco Andretti vergaat: die heeft sinds 2011 geen IndyCar-race meer gewonnen, terwijl zijn teamgenoten de overwinningen en kampioenschappen aaneen rijgen. Maar zolang pappa Michael de tent runt, doet niemand Marco wat.

Lance Stroll zijn. Wat een leventje.

Alle tekst: © Jeroen Demmendaal