Rinus en de timmerman
Ik moet de laatste paar dagen vaak denken aan een oude politieke grap, een grap die in de jaren negentig en de vroege jaren van deze eeuw treffend was maar inmiddels elke relevantie heeft verloren. De grap gaat zo:
Vraag: Hoe herken je een CDA-lijsttrekker? Antwoord: Aan het mes in zijn rug.
Het is een grap die, hoewel een goede omschrijving van de situatie bij het CDA destijds, vooral de spot drijft met het beeld van de doorsnee christen-democraat: op het eerste oog vrome, betrouwbare mensen, die je af en toe ook behoorlijk teleur kunnen stellen. Dat niet alleen CDA’ers daar last van hebben, bleek de afgelopen dagen wel.
De grap is immers ook van toepassing op coureurs van Ed Carpenter Racing. Spencer Pigot werd vijf jaar geleden zonder pardon afgeserveerd, Conor Daly kreeg vorig jaar de zak (al had-ie het daar wel een klein beetje zelf naar gemaakt), en nu wordt ook Rinus “VeeKay” van Kalmthout afgedankt. ECR presenteert zichzelf graag als een warm familieteam, terwijl Ed Carpenter meerdere keren aan VeeKay heeft gerefereerd als een extra zoon. Voorlopig lijkt ECR vooral op een dysfunctionele familie.
Natuurlijk, er zijn duizend-en-een redenen aan te dragen voor de beslissing van Carpenter, en context is belangrijk. De teams op de IndyCar grid worstelen in 2024 meer dan ooit met de financiën, en zelfs topteams als Chip Ganassi Racing en Andretti Autosport hebben hier last van. Iedere kenner weet dat Kyffin Simpson niet vanwege zijn enorme talent bij Ganassi rijdt, en Andretti heeft een gat te dichten nu autodealerconcern AutoNation op weg is naar de uitgang.
Maar vooral in het spreekwoordelijke ‘rechterrijtje’ is het flink aanpoten. Meyer Shank Racing lijdt net als Andretti onder het vertrek van AutoNation, supermarktketen Hy-Vee heeft naar verluidt de bijdrage aan Rahal Letterman Lanigan Racing flink teruggeschroefd, Juncos Hollinger Racing rijdt heel 2024 al zonder noemenswaardige sponsoring en over Dale Coyne Racing hoeven we het helemaal niet te hebben.
En dan is er nog Ed Carpenter Racing. Trouwe luisteraars van de Green Green Green! podcast weten dat Todd Ault, de uitbater van BitNile, GuyCare, AskROI en een reeks andere obscure bedrijven, niet altijd de meest stabiele zakenpartner is geweest voor ECR. De realiteit is dat Ed Carpenter momenteel uit financieel oogpunt met de rug tegen de muur staat. Een andere realiteit is dat Rinus VeeKay geen geld meebrengt, maar al jaren wordt betaald door het team.
Dus natuurlijk was het scenario dat zich de afgelopen week afspeelde altijd een mogelijkheid. Wat vooral steekt is dat VeeKay zo laat te horen kreeg dat er in 2025 geen plaats meer voor hem is bij ECR. Tijdens het raceweekend in Nashville (14–15 september) had Adrian Sussman, de manager van VeeKay, nog een gesprek met Ed Carpenter. Afgelopen vrijdag belde Sussman weer naar Carpenter en kreeg opeens te horen dat het hele verhaal niet doorging. Volgens Carpenter was het een commerciële beslissing, geen sportieve.
Dat laatste is nogal wiedes, want VeeKay heeft in 2024 misschien wel het beste seizoen uit zijn IndyCar-carrière gedraaid. In zijn vijfde seizoen voor ECR heeft hij het kleine team wederom op sleeptouw genomen en heeft hij drie coureurs van topteams Ganassi en Andretti verslagen in de rangschikking — inclusief Indy 500-winnaar Marcus Ericsson. Slechts één race kwam hij niet aan de finish, en dat was door technisch malheur. Teamgenoot Christian Rasmussen werd, net als alle andere teamgenoten bij ECR in de #20 auto, afgetekend verslagen.
VeeKay is de enige rijder die in de afgelopen vijf jaar een zege, pole positions en podiums heeft gescoord voor ECR. In 80 races scoorde hij 26 top-10 finishes, een aantal dat veel hoger uit had kunnen vallen als het team zich strategisch en operationeel beter had ontwikkeld. De blunders in de pits werden de voorbije jaren een running gag. Critici zullen nu tegenwerpen dat VeeKay zelf twee keer een fout maakte in de pitstraat tijdens de Indy 500, maar de fouten aan teamzijde doen de zeldzame foutjes van VeeKay verbleken.
Hoe het ook zij: je zou denken dat je na vijf jaar samenwerking recht hebt op een persoonlijk bericht. Je zou denken dat als Carpenter zijn zalvende woorden uit het verleden werkelijk meende, hij zélf de telefoon op zou pakken en zijn kopman op zou bellen. ‘Luister Rinus, ik baal hier ongelooflijk van, maar ik heb geen andere keus. Ik moét voor een ander kiezen die budget mee kan nemen.’ Natuurlijk zou VeeKay in dat geval ook teleurgesteld zijn, maar het was fair geweest.
De gang van zaken steekt ook omdat VeeKay zelf altijd loyaal geweest is aan ECR en open kaart heeft gespeeld. Vorig jaar rond deze tijd werd hij benaderd door een ander team met veel potentieel en kon daar een meerjarig contract tekenen als kopman. Team VeeKay legde dit bij Carpenter neer en stelde voor een deal te maken. VeeKay en ECR hadden een moeilijk jaar achter de rug, hij was inmiddels uitgeleerd en toe aan een vervolgstap.
Carpenter weigerde echter akkoord te gaan met een transfer, wat strikt gesproken zijn goed recht was. VeeKay had op dat moment — á la Alex Palou — gewoon kunnen vertrekken en een lelijke juridische strijd kunnen ontketenen. Maar hij koos ervoor om zijn frustratie in te slikken en nogmaals een seizoen lang zijn schouders eronder te zetten, wetende dat er deze zomer nieuwe mogelijkheden zouden kunnen komen. Liever als vrienden uit elkaar dan als vijanden.
Hoe nu verder? Als gezegd, VeeKay zit in de niet benijdenswaardige positie dat hij teams alleen zijn talent en ervaring kan bieden. Sponsorgeld uit de Kaaiman-eilanden, Barbados of de Bible Belt van Idaho heeft hij niet. De gehoopte opening bij een topteam kwam er deze zomer niet; Arrow McLaren koos weliswaar voor Christian Lundgaard als vervanger van Alexander Rossi, maar verder was er geen plek bij Ganassi, Penske of Andretti.
Vrijwel alle andere beschikbare stoeltjes voor 2025 vereisten een financiële bijdrage, wat een van de redenen was waarom VeeKay leunde richting nog een keer bijtekenen bij ECR. Op het moment van schrijven is het dus nog onduidelijk of hij volgend jaar weer full-time op de grid staat, al lijkt het 99 procent zeker dat hij de Indy 500 rijdt — VeeKay is nu met afstand de meest aantrekkelijke free agent voor een van de extra entries in mei.
Belangrijk is dat VeeKay zichzelf in ieder geval, staand voor de spiegel, nog in de ogen kan kijken. Hij behoudt zijn waardigheid en zoals het spreekwoord luidt, eerlijkheid duurt altijd het langst — zij het dan soms met een paar omwegen. In die context is de ervaring van Callum Ilott een interessante. Ook hij werd eind vorig jaar roemloos opzij geschoven door Juncos, en leek kansloos voor deelname aan het IndyCar-seizoen 2024.
Uiteindelijk was Ilott de eerste die een telefoontje kreeg toen McLaren een vervanger nodig had voor David Malukas, reed hij de Indy 500 voor McLaren en hield zichzelf in vorm in de endurance racerij. Nu staat hij in 2025 weer op de IndyCar grid voor het gloednieuwe Prema-team. Fans van Rinus VeeKay roepen al enige tijd dat hij weg moet bij ECR, dat het tijd is voor iets anders. Nu is dat vertrek een feit. Wie weet kijken we over een jaar terug en blijkt het achteraf een zegen.
© Alle tekst: Jeroen Demmendaal
