Rinus VeeKay is klaar voor St. Petersburg: “Dit is een baan in mijn stijl”
Hij bracht achtenhalf uur door op de passagiersstoel van een Chevrolet Tahoe. Volgens de Amerikaanse autofabrikant is dat niet eens de grootste SUV in haar portfolio, maar Rinus VeeKay vindt zijn auto van de zaak groot genoeg. “Dat ding is bijna net zo groot als een motorhome!”
Ruim acht uur in de auto klinkt misschien lang, maar als hij kan kiezen, prefereert Rinus een autorit boven vliegen. “Ik voel me altijd een beetje suf na afloop van een vlucht, dus zo’n autorit is fijner. Lekker met de voetjes op het dashboard,” vertelt hij over de telefoon vanuit Florida.
Amerika is dan ook een land dat ervoor is gemaakt om te verkennen met de auto. Vorig jaar reed Rinus samen met trainer Raun al eens van Indianapolis naar Yellowstone in Wyoming, afgelopen maandag zetten ze koers richting de Sunshine State. Onderweg veranderde het landschap ingrijpend: je begint in de groene heuvels van Alabama, en zakt langzaam naar beneden richting swamp country.
“Je ziet steeds minder heuvels en bomen, en steeds meer palmbomen,” verklaart Rinus. Uiteindelijk kwamen ze aan in plaats van bestemming St Petersburg, waar komend weekend de tweede race in de NTT IndyCar Series op het schema staat. Nog een paar dagen trainen en fietsen, plus een vlugge trip heen en weer naar Charlotte voor een simsessie bij Chevy, en dan mag hij de baan weer op.
De rit naar Florida bood voldoende kans om te reflecteren op de openingsrace in Alabama. Na een moeizame trainingsdag op zaterdag en een chaotische openingsronde, reed Rinus een ijzersterke race en klom op van de negentiende naar de zesde plek. Bovendien haalde hij een bonuspunt binnen omdat hij een ronde aan de leiding van de race reed, en reed hij de op een na snelste raceronde.
Het tempo in de training wekte bij de buitenstaander vragen op, vooral omdat Rinus en zijn team Ed Carpenter Racing tijdens de twee testsessies op Barber Motorsports Park beide keren de snelste waren geweest. En hoewel zijn crash in Indianapolis vorige week geen blijvende schade opleverde, speelde die ervaring misschien toch heel eventjes mee in zijn achterhoofd.
“Ik deed het de eerste training rustig aan, wilde het een beetje opbouwen,” legt hij uit. “In de tweede training had ik last van verkeer en werd ik opgehouden door Pagenaud. Maar achteraf was ik misschien wat te voorzichtig op de zaterdag en vooral gefocust op het op de baan houden van de auto. Dus ik heb er een nachtje over geslapen, en de volgende dag voelde ik me meteen beter.”
Dat begon al in de warm-up op zondagochtend. “Ik merkte meteen: ik heb vandaag een auto om mee aan te vallen. Ik zat goed in m’n vel en voelde me best wel machtig.” Het plan was dan ook om vanaf startplaats 14 snel op te stomen naar voren. Maar bijna was zijn race al voorbij na de eerste ronde, nadat Rinus betrokken raakte bij de kettingbotsing die door Josef Newgarden in gang werd gezet.
“Ik zag heel veel auto’s vliegen, veel stof en rotzooi, dus ik zette mezelf al schrap voor de impact,” herinnert hij zich. “Maar gelukkig kwam ik er net doorheen en had ik geen schade.” Die realisatie kwam overigens pas na afloop. “Ik werd geraakt linksvoor en dacht eerst: daar gaat m’n ophanging. Maar toen merkte ik dat ik alleen een lekke band had.”
Na een pitstop moest hij helemaal achteraan aansluiten, maar dankzij een combinatie van een slimme tweestopstrategie (zonder twijfel een betere keus dan drie stops) en een prima prestatie van Rinus zelf eindigde hij keurig als zesde. Onderweg haalde hij de een na de ander in op een baan waar het normaliter lastig inhalen is — NASCAR-legende Jimmie Johnson spinde pardoes nadat Rinus hem passeerde.
De uitgangspositie richting de race in St Petersburg is daarmee uitstekend, ook omdat het een van zijn geliefde stratencircuits betreft. “Dit is natuurlijk een baan die meer mijn stijl heeft: harde remzones, meer mogelijkheden om in te halen,” vertelt Rinus. “Vorig jaar waren we onderweg naar sterke finish, dus als we een beetje geluk hebben kunnen we meedoen om de bovenste plekken.”
Voor die tijd vliegt hij nog even snel heen en weer naar Charlotte in North Carolina, waar Chevy Racing in haar hoofdkwartier een ultieme IndyCar-simulator heeft staan. “Ik heb bij het team gevraagd of ik, waar mogelijk, voor iedere race een simsessie kan doen. Vooral voor stratencircuits is dat heel nuttig,” legt hij uit. “En ja, ze hebben Nashville ook al!”
© Alle tekst: Jeroen Demmendaal
