Waarom Rinus VeeKay voor 2023 de juiste beslissing heeft genomen
Rinus VeeKay blijft ook in 2023 actief voor Ed Carpenter Racing in de NTT IndyCar Series. Op het eerste gezicht misschien een onverwachte keuze, maar de logica achter die beslissing is bij nader inzien glashelder.
Terwijl ik Ed Carpenter Racing op Road America bezig zag, betrapte ik me soms op de gedachte: moet-ie hier niet gewoon weg? Als in, gisteren nog. De Dallara-Chevy van Rinus VeeKay ging werkelijk voor geen meter op de vier mijlen asfalt in Wisconsin en deed alles wat de simulator niét had voorspeld: glijden bij het ingaan van de bocht, mid-corner overstuur, uitbreken bij het uitkomen. Er viel geen land mee te bezeilen. De wagen van Conor Daly deed het iets beter, maar niet veel. Het was een situatie die vroeg om een interventie, om het ondersteboven en binnenstebuiten keren van de Dallara.
Groot was dan ook mijn verrassing toen dat uitbleef. Terwijl ik onder de tent van ECR zat om mijn kale hoofd te beschermen tegen de koperen ploert aan de strakblauwe lucht, zag ik de ene na de andere monteur en ingenieur vertrekken, rugzak over de schouder. Lekker gewerkt boys. De laatste in die parade zorgeloze zielen was Ed Carpenter zelf. De training was net een half uur voorbij, maar de tent was vrijwel leeg. De enige die nog in de trailer zaten: Rinus zelf en zijn hoofdingenieur. Ik zit vermoedelijk anders in elkaar dan de timmerman uit Indiana, maar ik snapte er geen hout van.
Context is belangrijk
Dus wie zich nu afvraagt waarom Rinus VeeKay vandaag een meerjarige contractverlenging met Ed Carpenter Racing bekend heeft gemaakt: ik snap waar die gedachte vandaan komt. Maar alles in ogenschouw nemend is dit de beste beslissing die hij in de huidige omstandigheden had kunnen nemen. Laat er geen twijfel over bestaan, Rinus VeeKay heeft zijn eyes on the prize. Tegelijkertijd weet Rinus VeeKay ook heel goed wat hij wel en (vooral) niet wil, en is hij gericht op het creëeren van de beste mogelijkheden voor succes. Dus laten we de context rond zijn contractverlenging even doornemen.
Allereerst: het waren andere tijden, begin juni op Road America. Geruchten over Alex Palou en Arrow McLaren SP waren precies dat. In de perskamer hadden we er lol in om er onderling over te filosoferen, maar niemand die het echt serieus nam. Chip Ganassi had toch gezegd dat er geen verandering zou zijn in 2023? Ja, er was een open stoel bij McLaren, maar Felix Rosenqvist deed het steeds beter, dus die zou nog wel een jaartje blijven. Team Penske was al vol voor 2023, Andretti Autosport en Rahal Letterman Lanigan idem. Het zou, afgezien van dat derde zitje bij McLaren, een rustig silly season worden. 2024, dan begon het pas.
Natuurlijk werd Rinus VeeKay’s naam door de buitenwacht bij ongeveer elk team ingevuld, want het internet weet álles (althans, dat denkt het internet). YouTubers wisten het zeker: hij ging naar McLaren, een valse zekerheid die zijn oorsprong had in een verhaal dat rond de Indianapolis 500 even de rondte deed. Anderen wisten dat hij de nieuwe toekomsthoop voor Meyer Shank Racing zou worden. Penske ging een extra vierde auto inzetten. Jimmie Johnson ging er mee stoppen en de #48 kwam vrij. Enzovoort, etcetera. Afgezien van AJ Foyt Racing en Juncos Hollinger Racing had Rinus VeeKay met ieder team gepraat en onderhandeld.
Clausule
Wat al die verhalen buiten beschouwing lieten was dat Rinus VeeKay helemaal niet kón praten en onderhandelen. Zijn contract bevatte een veel voorkomende clausule die stipuleerde dat hij pas per 1 augustus vrij zou zijn om met andere teams te praten. Alexander Rossi had naar verluidt dezelfde clausule, maar kreeg van Andretti toestemming om zijn deal met McLaren voortijdig te beklinken en bekend te maken. Dat was een uitzondering: doorgaans zitten teameigenaren niet te wachten op iemand die al voortijdig de mentale deur achter zich sluit. En Ed Carpenter al helemaal niet.
Ed Carpenter is namelijk dól op Rinus VeeKay. Zo op het eerste gezicht zou je dat niet zeggen, want hij lijkt model te hebben gestaan voor de zegswijze ‘stille wateren, diepe gronden’. Hij toont naar de buitenwereld geen emotie en zelfs als je hem een weekend lang rond zijn eigen mensen observeert, valt op hoe ingetogen hij is. Bij Ed Carpenter geen grootse gebaren of stemverheffingen. Vanuit het oogpunt van management theory valt daar wat op aan te merken, maar hij heeft maar één doel voor ogen: zijn team moet races winnen, meedoen om het kampioenschap en Rinus VeeKay is zijn man.
En ja, natuurlijk was er interesse in Rinus VeeKay. Het zou gek zijn als dat niet zo was: er zijn weinig coureurs op de grid die zoveel natuurlijke snelheid en potentieel hebben als de pas 21-jarige jongeman uit Hoofddorp. Het is niet voor niets dat eerder dit jaar Adrian Sussman, oud-manager van IndyCar-legende Dario Franchitti, werd aangesteld als zijn zaakwaarnemer. Sussman heeft met jan en alleman gepraat, van de kop tot de staart van de grid. Dat is wat zaakwaarnemers doen: zíj praten, en onderhandelen als er wat te onderhandelen valt, maar alles binnen de contractuele perken.
Zekerheid en vertrouwen
Maar je kunt elke beslissing maar één keer nemen, wat betekent dat je goed moet nadenken voor je een handtekening zet. Gelukkig heeft Rinus VeeKay een groep mensen om zich heen die hem onvoorwaardelijk steunen, met hem mee denken en helpen om vooruit te plannen. Mensen als zijn ouders, manager Sussman, mentor Arie Luyendyk en andere adviseurs. Hij hoeft het niet alleen te doen en kan sparren met een cirkel vertrouwelingen die allemaal het beste met hem voor hebben. Waar wil je over drie jaar zijn, over vijf jaar, over tien jaar? Wat is slim? En vooral, waar voel jij je goed bij?
Dus had hij bij McLaren kunnen tekenen? Ongetwijfeld, maar met hem 36 anderen, zoals de chaos in het oranje wespennest van Zak Brown aantoont. Had hij de wagen van DeFrancesco bij Andretti over kunnen nemen? Vast, maar dat betekent ook een team met dominante persoonlijkheden (Romain Grosjean, Colton Herta en golden boy Kyle Kirkwood) en instappen in wat traditioneel de extra auto is, met de tweede keus aan ingenieurs en monteurs. Stond hij bij Ganassi als mogelijke vervanger van Palou op de lijst? Absoluut, maar die juridische strijd sleept nog wel even voort en iedereen weet, Palou inmiddels voorop, dat Chip graag voor een dubbeltje op de eerste rij zit.
Nee, ECR is nog geen topteam, al zit er sinds Road America echt schot in de zaak en heeft Rinus VeeKay inmiddels drie top-6 klasseringen in vijf races te pakken. Maar er is wel ambitie en geld, dankzij de steun van Todd Ault en zijn BitNile bovenop de bestaande steun van Tony George. Rinus VeeKay is de absolute kopman van het team, want ook Ed Carpenter weet dat hij met Conor Daly de oorlog niet gaat winnen. Zijn nieuwe contract is flink opgewaardeerd: we hoefden ons nooit zorgen te maken over Rinus VeeKay, maar nu helemaal niet meer. Weer betaalt hij geen cent voor zijn stoel en hij wordt nu nog beter beloond voor zijn diensten. Die zekerheid, dat vertrouwen, is veel waard.
Daarnaast: in september wordt hij 22. Helio Castroneves is 47, Jimmie Johnson 46. Rinus VeeKay heeft in theorie nog een kwart eeuw in de NTT IndyCar Series voor de boeg. Ook dat maakt het belangrijk om de juiste beslissingen te nemen en geen bruggen en schepen onnodig te verbranden (toch, Alex Palou?). Een switch van Chevy naar Honda is alleen logisch als het hele plaatje klopt. En dat geldt eigenlijk ook voor een switch van Chevy naar Chevy. Dus laat Rinus VeeKay en ECR maar schuiven. Er is zekerheid, er is een goede samenwerking en er zijn gedeelde ambities. En mocht ECR haar eigen ambities missen: wie weet wat zich voor 2024 of 2025 weer aandient.
© Alle tekst: Jeroen Demmendaal
